Robert Gulaczyk is a Polish actor, who in 2006 graduated from the prestigious National Academy of Theatre Arts in Wroclaw. After the graduation, he worked extensively in the Lubuski Theatre in Zielona Gora and is currently employed as an actor at Modjeska Theatre in Legnica. His experience includes around 40 theatre plays and – as of now – a big feature film Loving Vincent directed by Dorota Kobiela and Hugh Welchman.

Before we start talking about the great work that Loving Vincent is, who or what inspired you to become an actor? How did your journey into acting start?

It’s not like I wanted to be an actor since I was a child. I guess my mother would have probably said the opposite. According to her, from a very early age, I was good in reciting and improvising various scenes. But in all honesty, for as long as I remember, I have always been sensitive to the spoken word and I participated in many reciting competitions.

That said, my ‘real’ adventure with acting started around the middle of high school, when my literature teacher told me to sign up for an amateur theatre that was based next to our Cultural House. I loved the place and the theatre and the acting; it was only then that I seriously thought of going to a theatre school. At the same time, I applied for IT and Geodesy studies. I think that if didn’t get so engrossed in my acting studies, I would have become a surveyor who is involved with theatre as a hobby. I studied acting for 4 years and now, I have 11 years of theatrical experience.

You are primarily a theatre actor; have you ever had difficulty adjusting to a particular role/character? Which role was the most difficult to play?

I’m constantly experiencing such difficulties, and that’s very good. I think that if you are truthful to this profession, then obstacles, questions and doubts are inevitable, including failures. Different actors have different approaches to this profession. I have always been interested in creative acting; that is why, every time I perform, I try to distance myself from myself. In such acting, is it difficult to keep full authenticity, so – in advance – I accept failure; having said that, to me, the most important thing is to study my own possibilities and boundaries. Nevertheless, I am also interested in “what else I could learn in this profession”. The field for such experiments is of course theatre; I feel that film restricts you, simply because the camera is in such proximity most of the time, and there is little room for experimentation.

The hardest role was probably the title role of Ivanov in Chekhov’s play and this was my first major role in the theatre. The story depicts a 30-year-old man who has everything – beautiful wife, fortune, recognition, respect – but when at the top of it all, he suddenly loses the meaning of it, he loses his desire to live, loses enthusiasm and strength. He falls into some sort of depression, but not entirely. The problem was that I was too focused on the subject of depression, which then turned into something scenically uninteresting. But, retrospectively, I did not see it as a failure, because I learned a lot; and I still use that experience. Due to the fact that Ivanov committed suicide, I found that role very useful while working on Loving Vincent.

Currently, we can admire you in the feature film Loving Vincent – directed by Dorota Kobiela and Hugh Welchman – in which you play the Dutch painter Vincent van Gogh. What was the casting process like for this role?

It is hard to talk about the casting, in the full meaning of it. My role in the film – as often happens in life – has been decided by a happy coincidence. Part of the money, for the initial stage of film production, was granted by the city of Wrocław on the occasion of being the European Capital of Culture. So the first fitting and then a large part of the principal filming took place in the Audiovisual Technology Centre in Wroclaw. In the same building, on the upper floor, my acting agency is located. Dorota and Hugh were mainly looking for extras in smaller roles, but because they did not have Vincent as an actor, they also looked at the pictures from that angle. And one day I got a message from the agency asking about the level of my English, because they might be interested in casting me in a Polish-British co-production; I did not know what the film was about. I have written that my English is on a communicative level, but I wouldn’t take a role in the English language as my language skills weren’t good enough. For a few days, nothing happened; and after 10 days, I got a call to come to the rehearsals the next day as both directors think I resemble Vincent van Gogh; I heard it for the first time in my life and I thought it was a joke, but a while later, I got the first material and I quickly fell in love with the project. The funny thing was, I did not even have facial hair at that time. After a short conversation, they took me to a studio, got me a fake beard and moustache and put me in front of a blue screen. The shot that ended up on the internet – the one where I turned and looked up from my shoulder and that was seen by 280 million people, making it easier to get more funding, to find painters and now, it is even used as the film’s poster – came from that testing day. In my opinion, it was all simply Dorota’s great intuition; I’ll always be grateful to Dorothy and Hugh for seeing Vincent’s eyes in mine.

In Loving Vincent you played alongside some of the well-known British actors such as Eleanor Tomlinson and Jerome Flynn, as well as Irish star Saoirse Ronan. How was it for you to work with them?

It makes me giggle, how some people perceive celebrities. At times, I have the impression that they treat them like some other species; in reality, actors are ordinary people who only do an unconventional occupation. I think that the specifics of an actor’s work are similar all over the world; actors everywhere are dealing with the sometimes painful reality of being actors, which makes them/us understand each other easier. When you see a silent actor on set, for instance, you do not think of him as unapproachable or as being a gerbil, but you just know that he is focused on his role. I was exactly like that before my shoot on Loving Vincent – I was withdrawn, I was sitting on the side and I did not feel like I wanted to mingle; it was all due to the character of Vincent. That said, we did talk to each other. I thanked Saoirse for Grand Budapest Hotel, because it came out at that time, and I am still very impressed with that film; I even asked for an autograph from Helen McCrory, since my partner loves the Harry Potter saga. Jerome, for example, suggested for me to see the video installation at the Hayward Gallery, which I actually checked two days later. It is an actor’s ordinary life.

Loving Vincent is currently storming cinemas around the world; the film has already received positive reviews, not only from the critics but also from the audience. What are your impressions after watching the finished project?

To be honest, I still cannot believe that this film was made and that it is now being screened all over the world. Playing Vincent makes for my acting debut in a feature film, and not even in my wildest dreams did I expect that I would play the role of the famous painter Vincent van Gogh.

To me, personally, the end result is remarkable. I have not seen anything like that in cinemas until now. I think that Dorota, Hugh, and the entire crew have managed to create a film that is the best possible tribute to Vincent van Gogh, not only as an artist but as a human. Selfishly, I will say that I’m glad that – although the film is animated – the acting is visible. You can see all the details, smiles, grimaces and tears in the eyes. I think it is one of the most innovative films out there – it combines an animation with live actors, without fake ones, created in a studio on a computer. In addition, apart from acting, there are also costumes, which were prepared with great attention to detail and then very accurately transferred onto the pictures that make up the film. And this makes me happy; I hope someone will continue this kind of style in the future.

What challenges did you face while filming Loving Vincent?

When I got the confirmation that I was going to play one of the most famous painters in the world, I was scared. I was afraid of the responsibility; an unknown actor like me, a guy from a small theatre in Poland, is about to play a genius. How to play a genius? For an actor, it presents a dark alley. Fortunately, I quickly stopped thinking of Vincent in this manner. I reached for his letters and ‘made’ friends with him. I saw him as an ordinary guy. But was he? I personally like the fact that he kind of was. However, many people argue that Dorota and Hugh have decided to show a different Vincent than the one who is in people’s collective consciousness. Most people see him as a brilliant painter and a madman, who cut off his ear and committed suicide. It is all true, but he was also a very intelligent man who was fluent in four languages; he was also incredibly well-read. He was very busy – he got up early in the morning, painted a picture, came back in the afternoon and sat down in the evening to write letters. In the time when there was no such thing as internet, he sent a few pages a day to his brother or to his fellow painters. Vincent often went for walks – frequently several kilometres long – including during his time in London. He was sensitive to human suffering and loved nature. This is not wide-spread knowledge about him.

When I learned all about him, I did not want to play him as a madman, although it seems interesting from an actor’s point of view. In my opinion, it would have overshadowed and in some way diminished the value of Vincent. Dorota and I really understood each other on that. Because when she started working on the film (it was a short project and Hugh was not there yet), her inspiration was Vincent as a person – his personality rather than his mental illness. I myself stopped thinking about him being mentally unstable and I tried to find the answer to the sort of person he was. What made it so bad for him that he cut his ear off? I was not able to find the answer to everything in the end, but clearly his personal and creative loneliness were the factors: he could not fulfil his hopes, he felt misunderstood and underestimated, both by the surrounding world and by his family. The only exception was his brother Theo, who had always believed in him and encouraged him to paint.

Overall, I had a lot of challenges, because Van Gogh’s persona is incredibly tangled and unobtrusive and you could easily include in it not one, but a few biographies. It is not every day that I get such an interesting role. I still struggle with him internally and I still follow him. On my last vacation, when I was in Moscow, in the Pushkin Museum, I saw the only painting that Vincent sold in his lifetime – The Red Vineyard. In my opinion, the fact that Dorota and Hugh have decided to show the less known Vincent to us might actually make people more interested in his biography.

We wish Robert all the best and we would love to thank him for taking the time to answer all of our questions! Since we know that some of Robert’s Polish fans would like to read this interview as well, we have attached the Polish version of this interview below. 

Written and interviewed by Maggie Gogler

Edited by Sanja Struna

Featured photo, Robert’s black and white photo & coloured one © Karol Budrewicz

Vincent van Gogh photo © Loving Vincent 

Vincent van Gogh (black & white photo) © Loving Vincent 

POLISH VERSION OF IN CONVERSATION WITH ROBERT GULACZYK 

Zanim rozpoczniemy rozmowę na temat wspaniałego dzieła jakim jest Loving Vincent, kto lub co zainspirowało Ciebie żeby zostać aktorem? Jak się rozpoczęła Twoja “podróż” aktorska?

To nie jest tak, że od dziecka chciałem nim być. Moja mama pewnie powiedziałaby co innego, bo jak twierdzi, od małego świetnie recytowałem i odgrywałem rożne scenki. Właściwie odkąd pamiętam byłem wrażliwy na słowo i brałem udział w różnych konkursach recytatorskich.

Ale tak na dobre moja przygoda z aktorstwem zaczęła się mniej więcej w połowie szkoły średniej, kiedy moja polonistka poleciła mi bym zapisał się do teatru amatorskiego, który działał przy domu kultury. Z miejsca pokochałem i teatr i aktorstwo. I dopiero tam na poważnie przyszedł mi do głowy pomysł, żeby zdawać do szkoły teatralnej. Ale złożyłem też papiery na informatykę i geodezję. Myślę zresztą, że gdybym się od razu na aktorstwo nie dostał, to byłbym dzisiaj geodetą, który hobbystycznie zajmuje się teatrem. A potem były cztery lata studiów aktorskich i do dzisiaj 11 lat doświadczenia w teatrze.

Jesteś głównie aktorem teatralnym, czy miałeś kiedyś trudność w dostosowaniu się w dana postać/ role teatralna? Jaka rola była najtrudniejsza do odegrania?

Ciągle napotykam na takie trudności. I to bardzo dobrze. Myślę, że jeśli rzetelnie się podchodzi do tego zawodu, to przeszkody, pytania i wątpliwości są nieuniknione. Nieuniknione są też porażki. Różni są aktorzy i różne podejścia do tego fachu. Mnie od zawsze interesowało aktorstwo kreacyjne. To powoduje, że przy niemal każdej roli staram się choć trochę nie grać sobą. W takim aktorstwie bardzo trudno zachować pełną autentyczność, więc z góry godzę się na porażkę, ale najważniejsze jest dla mnie badanie własnych możliwości i granic. Bardziej od tego, co umiem interesuje mnie to, czego jeszcze mogę się w tym zawodzie nauczyć. Polem do tego rodzaju eksperymentów jest oczywiście teatr, bo w filmie, w związku z tym, że kamera jest blisko, nie ma trochę na to miejsca. A najtrudniejsza była chyba dla mnie tytułowa rola Iwanowa w dramacie Czechowa. To była pierwsza moja główna rola w teatrze. Rzecz traktuje o trzydziestolatku, który mając wszystko – piękną żonę, majątek, uznanie, szacunek – będąc u szczytu sił nagle traci sens, traci chęć do życia, traci zapał i motor. Popada w jakiś rodzaj depresji, ale nie do końca. Problem polegał na tym, że ja za bardzo się na tej depresji skupiłem a potem się okazało, że to jest po prostu scenicznie nieciekawe, nudne. Ale z perspektywy czasu nie traktuję tego jako porażki, bo wiele się wtedy nauczyłem. I ciągle z tych nauk korzystam. W związku z tym, że tamten bohater popełnił samobójstwo, to bardzo mi się to też przydało przy pracy nad „Loving Vincent”.

W chwili obecnej możemy Ciebie podziwiać w długometrażowym filmie Loving Vincent – wyreżyserowanym przez Dorota Kobiela i Hugh Welchman – w którym grasz Holenderskiego malarza Vincent van Gogh. Jaki był proces castingu do tej roli?

Ciężko tu mówić o castingu sensu stricte. O moim zaangażowaniu do filmu, jak to często w życiu bywa, zadecydował szczęśliwy zbieg okoliczności. Część pieniędzy na początkowym etapie produkcji filmu przyznało miasto Wrocław z okazji pełnienia funkcji Europejskiej Stolicy Kultury. Między innymi z tego powodu pierwsze przymiarki, a potem również duża część zdjęć do filmu, odbyły się we wrocławskim Centrum Technologii Audiowizualnych. A w tym samym budynku, piętro wyżej, mieści się moja agencja aktorska. Dorota i Hugh szukali w niej głównie statystów do mniejszych ról, ale w związku z tym, że nie mieli ciągle aktora do roli Vincenta, przeglądali też zdjęcia pod tym kątem. I któregoś dnia dostałem wiadomość z agencji z zapytaniem, na jakim poziomie jest mój angielski, bo jestem ewentualnie brany pod uwagę do filmu w koprodukcji brytyjsko-polskiej. Nie wiedziałem wtedy jeszcze kompletnie o jaki film chodzi.

Odpisałem, że dogaduję się na poziomie komunikatywnym, ale roboty w języku się nie podejmę, bo mój angielski na to nie pozwala. Sprawa ucichła. Po 10 dniach dostałem telefon, żebym następnego dnia przyjechał na zdjęcia próbne, bo reżyserzy uważają, że jestem podobny do Vincenta van Gogha. Usłyszałem to pierwszy raz w życiu. Pomyślałem, że to jakiś żart, ale chwilę później dostałem pierwsze materiały i z miejsca zakochałem się w tym projekcie. Zabawne jest to, że ja nie nosiłem wtedy nawet zarostu. Po krótkiej rozmowie zabrali mnie do studia, dorobili brodę i wąsy i postawili na bluescreenie. Ujęcie, które wylądowało potem w internecie – to ze spojrzeniem do tyłu znad ramienia, które zobaczyło 280 milionów ludzi, które ułatwiło produkcji zebranie kolejnych funduszy, szukanie malarzy i które jest dzisiaj plakatem do filmu – pochodzi właśnie z tego dnia próbnego. W mojej ocenie to była po prostu, jeśli można tak powiedzieć, intuicja Doroty od pierwszego wejrzenia. Zresztą zawsze będę wdzięczny Dorocie i Hugh, że zobaczyli w moich oczach spojrzenie Vincenta.

W filmie zagrałeś u boku znakomitych Brytyjskich aktorów takich jak: Eleanor Tomlinson i Jerome Flynn, a także z Irlandzką gwiazdą Saoirse Ronan. Jak się z nimi pracowało?

Normalnie. To mnie zresztą strasznie bawi, jak ludzie postrzegają znane osoby. Czasem mam wrażenie, że traktują ich jak jakiś inny, specjalny gatunek. A w rzeczywistości to są normalni ludzie, którzy tylko wykonują niekonwencjonalny zawód. Uważam zresztą, że specyfika pracy aktora jest podobna na całym świecie, aktorzy wszędzie mierzą się z tymi samymi bolączkami, co powoduje, że się rozumieją, że dużo łatwiej nawiązać im kontakt. Kiedy na przykład widzisz na planie kogoś milczącego, to nie myślisz o nim, że jest nieprzystępny, że jest gburem, tylko po prostu wiesz, że się skupia nad rolą. Ja zresztą przed swoimi ujęciami taki właśnie byłem – wycofany, siedziałem z boku, nie miałem ochoty na jakikolwiek kontakt, bo to też wynikało z charakteru Vincenta. Ale poza tym normalnie gadaliśmy. Dziękowałem Saoirse za „Grand Budapest Hotel”, bo byłem wtedy, zresztą nadal jestem pod ogromnym wrażeniem tego filmu; wziąłem autograf od Helen McCrory dla mojej partnerki, która uwielbia sagę o Harrym Potterze, a Jerome na przykład polecił mi instalację wideo w Hayward Gallery, którą obejrzałem dwa dni później. Normalne, aktorskie życie.

Loving Vincent szturmuje kina światowe i otrzymuje pozytywne recenzje, nie tylko od krytyków, ale także od publiczności. Jakie są twoje wrażenia po oglądnięciu ukończonego projektu?

Szczerze mówiąc nadal nie mogę uwierzyć, że ten film powstał i że jest w kinach na całym świecie. To jest mój aktorski debiut w pełnometrażowym filmie i nawet w najśmielszych snach nie podejrzewałem, że zagram tytułową role, slawnego Vincenta van Gogha.

Dla mnie osobiście efekt końcowy jest niezwykły. Ja do tej pory czegoś takiego w kinie jeszcze nie widziałem. Uważam, że Dorocie, Hugh i całemu sztabowi ludzi udało się stworzyć film, który jest najlepszym możliwym hołdem dla Vincenta van Gogha nie tylko jako artysty, ale również jako człowieka.

A tak egoistycznie zawodowo, to cieszę się, że pomimo, że jest to film animowany, to całe aktorstwo tu przechodzi. Widać wszystkie detale, półuśmiechy, grymasy, łzę w oku. Myślę, że to jest jeden z największych nowatorskich walorów tego filmu – właśnie to połączenie animacji malarskiej z grą żywych aktorów, a nie wymyślonych w studiu przed komputerem. Zresztą dotyczy to nie tylko aktorstwa, ale choćby kostiumów, które same w sobie były bardzo skrupulatnie i z dużą dbałością o szczegóły przygotowane „na żywo” a potem bardzo dokładnie przeniesione na obrazy, z których się składa film. I to cieszy. Mam nadzieję, że ktoś to będzie kontynuował.

Jakie wyzwania napotkałeś podczas kręcenia Loving Vincent?

Kiedy dostałem potwierdzenie, że zagram jednego z najbardziej znanych malarzy na świecie, to się wystraszyłem. Wystraszyłem się odpowiedzialności, że nikomu nieznany aktor z małego teatru w Polsce ma zagrać geniusza. Jak zagrać geniusz? Dla aktora to ślepa uliczka. Na szczęście szybko przestałem myśleć o Vincencie w taki sposób. Sięgnąłem po jego listy i się z nim zaprzyjaźniłem. Zobaczyłem, że to był normalny facet. No właśnie… normalny? Mnie osobiście bardzo cieszy, choć wiele osób stawia to jako zarzut, że Dorota i Hugh zdecydowali się pokazać trochę innego Vincenta niż ten, który funkcjonuje w zbiorowej świadomości. Większość ludzi postrzega go jako genialnego malarza, ale wariata, który obciął sobie ucho i popełnił samobójstwo. To wszystko prawda, ale był on też szalenie inteligentnym człowiekiem, który biegle władał czterema językami; był niesamowicie oczytany. był też bardzo pracowity – wstawał wcześnie rano, malował obraz, wracał po południu a wieczorem siadał do korespondencji; w czasach bez internetu niemal codziennie wysyłał kilkustronicowy list do brata lub do zaprzyjaźnionych malarzy; dużo chodził na piechotę – często po kilkanaście kilometrów – między innymi w czasie, kiedy mieszkał w Londynie; był wrażliwy na ludzką krzywdę i kochał przyrodę. To nie jest wiedza szeroko rozpropagowana.

Kiedy się tego wszystkiego o nim dowiedziałem, to bardzo nie chciałem odgrywać jego szaleństwa, które choć wydaje się aktorsko ciekawe, to moim zdaniem przyćmiewa i w jakiś sposób umniejsza wartość Vincenta. I tu się bardzo dobrze z Dorotą zrozumieliśmy. Bo kiedy ona zaczynała pracę nad filmem (miał to być projekt krótkometrażowy i jeszcze nie było w nim Hugh), to jej inspiracją był Vincent jako człowiek – jego osobowość a nie choroba psychiczna. Starałem się znaleźć odpowiedzi, dlaczego tak a nie inaczej postępował. Co tak bardzo zrujnowało go psychicznie, że obciął sobie ucho? Nie na wszystko potrafiłem znaleźć odpowiedź, ale wyraźnie na pierwszy plan wysuwała się jego samotność. Osobista i twórcza. Wyzwań zatem miałem sporo, bo sama osoba Van Gogha jest niesamowicie poplątana i nieoczywista i spokojnie można w niej zawrzeć nie jedną a kilka biografii. Nie codzień dostaje się tak ciekawe role. Ja zresztą do dzisiaj zmagam się z nim wewnętrznie i wciąż za nim podążam. W ostatnie wakacje byłem w Moskwie, w Muzeum Puszkina, gdzie wisi właśnie ten jedyny sprzedany za jego życia obraz – „Czerwona winnica”.

Moim zdaniem fakt, że Dorota z Hugh zdecydowali się na pokazanie tego mniej znanego Vincenta sprawi, że wiele osób mocniej zainteresuje się jego biografią.

Oprócz grania w teatrze, są jakieś nowe projekty filmowe na Twojej liście?

Na razie niewiele. W sierpniu skończyłem zdjęcia do filmu Autsajder (Outsider) Adama Sikory, który był autorem zdjęć do „Młyn i krzyż” Lecha Majewskiego a od czasu do czasu sam staje się reżyserem. Film dzieje się w czasach Solidarności, zagrałem tam jedną z postaci drugoplanowych. To zresztą zabawne, bo razem z moimi kolegami, chyba jako jedni z nielicznych, mieliśmy przyjemność w spędzeniu kilku dni w więzieniu przy Rakowieckiej w Warszawie.